18 Korrik, 1421: Një Ditë e Dielliit në Krujë, Nën Hijen e Bizantit

Dielli i korrikut përvëlon mbi murete e Krujës, duke i dhënë atyre një ngjyrë të artë, gati mistike. Era e lehtë e malit sjell aromën e pemëve të frutit dhe të barit të freskët, duke i dhënë një kontrast të këndshëm nxehtësisë së ditës. Jam ulur në ballkonin e shtëpisë së babait, duke shikuar fushat e gjelbra që shtrihen deri në horizont. Paqja e dukshme e kësaj dite, megjithatë, është vetëm një fasadë e hollë që fsheh realitetin e papërshtatshëm të kohës sonë.

Sot, si çdo ditë tjetër, jam zhytur në trajnimin e luftës. Nga mëngjesi deri në mbrëmje, shpata dhe shigjeta janë shokët e mi të pandarë. Gjyshërit e mi, të njohur për trimërinë e tyre në beteja, më kanë edukuar jo vetëm si një luftëtar, por edhe si një strateg. Ata më kanë mësuar se forca fizike nuk është e mjaftueshme; një komandant i suksesshëm duhet të ketë dituri, mençuri dhe intuitë. Këto janë vlera që përpiqem t'i kullimoj çdo ditë.

Më ka zënë mendja gjatë këtyre ditëve pushtimi osman. Ndonëse jemi ende të rinj, ndjenja e rrezikut është e pranishme në ajër, si një erë e ftohtë që vjen nga lindja. Aty, përtej maleve, sundon një perandori e fuqishme, e cila zgjerohet çdo ditë. Pamja e tyre është e frikshme, si një shkretëtirë e madhe që gëlltit gjithçka në rrugën e saj. E kam parë vetë këtë, nga larg, kur kam shoqëruar babain në disa udhëtime të tij zyrtare. Kam dëgjuar tregime për barbarinë e tyre, dhe një ndjenjë e hidhur më ka mbuluar.

Por, ne shqiptarët nuk jemi një popull që dorëzohemi lehtë. Zemra jonë rreh me një ritëm të fortë, të vendosur, një ritëm që nuk mund ta shuajë askush. Ne jemi të fortë, të vendosur në tokën tonë, të lidhur me traditat dhe me rrënjët tona. Ne kemi luftuar për shekuj me radhë, dhe kemi fituar. Po, të ardhmet janë të errëta, por shpresa është ende e gjallë në zemrat tona.

Sot, ndërsa shikoj diellin që perëndon, mendoj për shumë gjëra. Mendoj për familjen time, për miqtë e mi, për të gjithë shqiptarët. Mendoj për detyrën që më pret në të ardhmen, detyrën për të mbrojtur atdheun tim, për të luftuar kundër padrejtësisë dhe shtypjes. Është një detyrë e rëndë, por unë jam i gatshëm ta marr mbi vete.

Jam i vetëdijshëm për rëndësinë e edukimit. Leximi është një nga pasionet e mia. Librat më çojnë në botë të tjera, më zgjerojnë horizontet, më ndihmojnë të kuptoj më mirë botën rreth meje. Veçanërisht, më joshin historitë e heronjve të lashtë, të cilët luftuan për lirinë dhe drejtësinë. Studimi i strategjive të tyre luftarake, i aftësive të tyre organizative, më jep frymëzim dhe më forcon vendosmërinë për të përballuar sfidat që më presin.

Sonte, gjatë darkës, kam biseduar me babain tim, Gjon Kastrioti. Bisetat tona kanë qenë të gjata dhe të thella. Ai më ka folur për marrëdhëniet komplekse mes principatave shqiptare, për intrigat e vazhdueshme të Bizantit dhe për rrezikun e rritur të Perandorisë Osmane. Ai më ka treguar rëndësinë e bashkimit dhe të njësisë kombëtare në këto kohë të vështira. Fjalët e tij kanë mbushur zemrën time me një përzierje admirimi dhe shqetësimi.

Në fakt, kjo është ajo që më shqetëson më shumë: mungesa e njësisë mes principatave shqiptare. Ne jemi të ndarë, të dobët, lehtë pre e intrigave dhe e intrigantëve. Si mund të përballemi me një armik kaq të fuqishëm, nëse ne vetë nuk jemi të bashkuar? Kjo është pyetja që më torturon, dhe për të cilën nuk gjej përgjigje të lehtë.

Më duket sikur jetoj në një botë të dyfishtë, të dyfishtë si vetë Kruja. Një botë ku paqja e dukshme e ditës fsheh një stuhi të pashmangshme. Një botë ku shpresat e miqësisë dhe bashkëpunimit janë të brishtë, të cenueshme nga ambiciet personale dhe intrigat e papërshtatshme. Një botë ku të rinjtë si unë, të ngarkuar me detyrën e mbrojtjes së atdheut, duhet të përballemi me realitetin e një të ardhme të pasigurt.

Por, unë nuk do të dorëzohem. Unë do të luftoj deri në fund, për lirinë e popullit tim. Unë do të bëj çdo gjë që është e mundur për të bashkuar shqiptarët, për të krijuar një forcë të përbashkët që do të jetë e aftë të përballet me çdo sfidë. Kjo është premtimi im ndaj vetes dhe ndaj atdheut tim. Kjo është zotimi im për të ardhmen. Kjo është ajo që do të gdhendë emrin tim në kujtesën e brezave të ardhshëm. Dhe ndërsa mbyll këtë ditari, nën dritën e hënës, i premtoj vetes se do të jem i denjë për këtë detyrë të madhe.